Co wolno na L4?

Każdy czasem choruje, nawet najlepszy pracownik. Choroba może przyjść z Nienacka, a może dawać o sobie znać już wcześniej, co często jest skutecznie ignorowane, zwłaszcza przez tych bardziej obowiązkowych pracowników. Dlatego warto poznać prawa pracownika przebywającego na zwolnieniu, popularnie nazywanym L4.
Przebywanie na zwolnieniu lekarskim nie zawsze oznacza leżenie w łóżku, choć właśnie tak się najczęściej kojarzy. Będąc na L4 pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego. Ma do niego prawo wówczas, gdy wywiązał się ze wszystkich zobowiązań wobec pracodawcy.
Jeśli lekarz zdecyduje, że pracownik jest niezdolny do pracy w wyniku choroby, wówczas wystawia zwolnienie lekarskie. Pracownik o chorobie powinien niezwłocznie powiadomić pracodawcę, chyba że powiadomienie pracodawcy jest niemożliwo, to musi nastąpić to najpóźniej drugiego dnia nieobecności w pracy. Może tego dokonać osoba z rodziny, najbliższy członek rodziny lub osoba z zakładu pracy, o ile została do tego upoważniona. Należy jednak zawsze mieć na uwadze, że wewnętrzne dokumenty, regulaminy pracodawcy mogą w tym względzie mieć własne uregulowania, oczywiście nie stojące w sprzeczności z przepisami krajowymi, jednak mogące narzucać odpowiednie sposoby komunikacji. Jeśli termin dwóch dni nie zostanie spełniony, wówczas może być pracownik narażony na bardzo poważne konsekwencje. Oczywiście większość pracodawców w pewien sposób ufa swoim pracownikom, jednak może znaleźć się taki, który będzie chciał dochować procedur.
Dodatkowo pracownik musi przedstawić pracodawcy podstawę nieobecności w pracy, czyli zwolnienie lekarskie. Zaświadczenie lekarskie wystawione jest na papierowym formularzu (ZUS ZLA) albo w formie elektronicznej (e-ZLA). Pracownik ma siedem dni na dostarczenie zwolnienia, liczone od daty otrzymania zwolnienia do pracodawcy, przy czym nie uwzględnia się dnia, w którym chory je otrzymał. Spóźnienie spowoduje obniżenie zasiłku chorobowego o 25 proc. od ósmego dnia orzeczonej niezdolności do pracy do dnia dostarczenia zaświadczenia lekarskiego.
Świadczenia chorobowe należą się pracownikowi, gdy jest ubezpieczony. W grę wchodzi obowiązkowe ubezpieczenie w przypadku umowy o pracę oraz dobrowolne przy umowie zleceniu i umowie o dzieło. Zasiłek należy się choremu wówczas, gdy niezdolność do pracy powstała w ciągu 14 dni od ustania zatrudnienia. Choroba przy tym musi trwać co najmniej 30 dni. Przez pierwszy okres choroby, czyli 33 dni, pracownik otrzymuje wynagrodzenie chorobowe od pracodawcy. Od kolejnego dnia niezdolności do pracy wypłatą obciążony jest już Zakład Usług Społecznych. Wysokość wynagrodzenia i zasiłku obejmuje 80 procent normalnego wynagrodzenia. Jeśli ubezpieczony przebywa w szpitalu, to wysokość wynagrodzenia spada do 70%. 100 % przeznaczone jest wyłącznie dla osób, które są ofiarami wypadku w pracy, chorymi kobietami w ciąży lub dawcami komórek lub organów.